Sinds de zelfdoding van mijn man Erik in 2018 ben ik onderweg in een proces van rouwen en opstaan. Gaandeweg zet ik mij met Rouwkost & Krachtvoer in voor twee dingen die ik belangrijk ben gaan vinden:

Ik wil het onderwerp zelfdoding meer bespreekbaar maken. Als je ongehinderd tevoorschijn kunt komen met je sombere gevoelens en met je verdriet, dan is de verleiding minder groot om je terug te trekken in isolement. Zowel voor mensen die kampen met depressie, als voor nabestaanden van een zelfdoding is het belangrijk om in alle openheid over hun gevoelens en ervaringen te kunnen spreken. Voorbij het taboe, voorbij schuld en schaamte: wat houdt jou bezig? 

In deze jachtige tijd is echte aandacht een kostbaar en schaars goed geworden. Ik wil mensen aanzetten om meer tijd te maken om met elkaar in gesprek te gaan. Gedachten en gevoelens te delen. Onze verhalen te vertellen. Naar elkaar te luisteren. Niet een snelle like, maar met aandacht in het hier en nu samen zijn. Dat is balsem voor de ziel.

​

Want ik geloof dat écht luisteren naar wat de ander bezig houdt, levens kan redden. Of op z'n minst iemands dag mooier kan kleuren!

​